Uitbreiding visserijmuseum Navigo

In 1989 spoelde een kolos van een potvis aan op het strand van Oostduinkerke. Na 30 jaar onder de grond, werd het skelet terug opgegraven en krijgt het een tweede leven in het Navigo nationaal visserijmuseum. Om potvis Valentijn een plaats te kunnen geven, werd een nieuwe museumvleugel gebouwd nadat een deel van het bestaande museum werd gesloopt.

De potviszaal, 22 meter lang en 6 meter hoog is herkenbaar als hoofdvolume van de nieuwe museumuitbreiding. De andere ruimtes laten we aanleunen tegen deze zaal, met hellende daken waarvan de helling wegloopt naar de straat toe. Dit geïnspireerd op de oude vissershuizen, met vaak duidelijk herkenbare hoofd- en bijgebouwen én een gelijke benadering als het nieuwe museumdepot.

Het voorplein markeert de nieuwe toegang van het museum en brengt de bezoeker naar het onthaal. Boven op het onthaal is de expozaal voor tijdelijke tentoonstellingen. Deze museale ruimte vrijwaart voldoende tentoonstellingswanden en brengt via twee hoekramen licht in de ruimte. Twee extra ramen bieden zicht op de museumsite en op het potvisskelet. De royale potviszaal, die polyvalent ingezet kan worden, wordt aan de ene zijde geflankeerd door een ingetogen, langgestrekte museale ruimte die de museumbezoeker meevoert in de visserswereld en aan de andere zijde door een oud vissershuisje. De raampartij in de potviszaal die omplooit naar het bestaande museum zet het vissershuisje als een volwaardig museumobject in een vitrine.